![]() |
Ένα όνειρο, δύο χρώματα |
Πάει πολύς καιρός που ήρθε στα χέρια μου, αυτό το βιβλίο. Το ξεφύλλισα, έριξα μια ματιά στην υπόθεσή του, στο οπισθόφυλλο, διάβασα κάποιες σελίδες από τις αρχικές. Ήθελα πολύ να το διαβάσω, αλλά ήθελα επίσης και να το διαβάσω σε κάποιο διάστημα σχετικής ηρεμίας. Παρ' όλη τη θέλησή μου, όμως, δεν τα κατάφερνα, μέχρι πρόσφατα.
Το ξεκίνησα ένα πριν 2 βράδια, αποφασισμένη να μην αφήσω τίποτα να "μπει ανάμεσά μας".
Και η ανάγνωση γίνεται με μια δική μου ιεροτελεστία. Έτσι, για να το ευχαριστηθώ περισσότερο,
Πρώτα, τρώω ένα πολύ ωραίο sandwich, η εφαρμογή στην πράξη της συνταγής αυτής. Μια από τις σπάνιες φορές, είναι η αλήθεια, παίρνω την απόφαση να το συνοδεύσω και με ένα ποτήρι κρασί, έτσι για να δώσω περισσότερο εορταστικό αέρα στο γεγονός, (αν θέλετε να μάθετε ποιο, πηγαίνετε στο τέλος μιας άλλης συνταγής, εδώ) και τέλος, κάθομαι σε μια πολυθρόνα όσο πιο αναπαυτικά μπορώ, απλώνοντας τα πόδια μου στο ειδικό σκαμπό.
Οι πρώτες σελίδες περνούν μια-μια από μπροστά μου και οι γραμμές τους μου μεταδίδουν διάφορα συναισθήματα. Στιγμές-στιγμές, σταματώ σε σημεία που με συγκινούν, με κάνουν να χαμογελώ αδιόρατα..."Μόλις μπαίνω στο δωμάτιό της, η Μέϊ Μόμπλεϊ μου χαμογελάει και μου απλώνει τα στρουμπουλά χεράκια της. - Σηκώθηκες κιόλας, μπεμπούλα; Γιατί δεν με περίμενες;
Γελάει, χορεύει πάνω κάτω και περιμένει να τη βγάλω. Της κάνω μια μεγάλη αγκαλιά. ....Της λέω: "Έϊμπιλιν". Μου λέει:"Έϊμπι-ιι". Της λέω: "Αγαπούλα". Μου λέει: "Αγαπούλα". Της λέω: "Μέϊ Μόμπλεϊ". Μου λέει: "Έϊμπ-ιι". Και μετά, γελάει με την ψυχή της" (σ. 14).
Συνεχίζω την ανάγνωση και κάθε μέρα, γίνομαι ένα με τους ήρωες, συνυπάρχω και συμπάσχω μαζί τους. Το βιβλίο αυτό, μου αρέσει πολύ...
Εσείς, το έχετε διαβάσει;
book, βιβλίο
0 تعليقات
Εσείς, τι λέτε;