3 ευκαιρίες, ξαφνικά...!

Το τηλέφωνο χτύπησε, όπως, πάντα, ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση...! Σήμερα όμως, ο ήχος του την αιφνιδίασε περισσότερο από άλλες φορές, βυθισμένη καθώς ήταν στις σκέψεις της. Σηκώθηκε βιαστικά από τον καναπέ όπου είχε κυριολεκτικά βυθιστεί από ώρες και άρπαξε ανυπόμονα τη συσκευή. "Ναι;", άκουσε τη φωνή της να λέει κάπως απότομα, κάτι που δεν συνήθιζε να κάνει.

Ξαφνιάστηκε για δεύτερη φορά από την ίδια της τη συμπεριφορά της μέσα σε λίγα, λεπτά, πρώτα με τον απότομο τρόπο της και στη συνέχεια με το ότι είχε απαντήσει μηχανικά, χωρίς να κοιτάξει πρώτα να δει την αναγνώριση της εισερχόμενης κλήσης.

Λες και κάτι περίμενε, ανύποπτη και η ίδια γι΄αυτό, λες και σε κάτι προσδοκούσε, χωρίς να το ξέρει. Και μάλλον η διαίσθησή της δεν την πρόδωσε, για άλλη μια φορά.

"Λίνα, μ' ακούς;", ρωτούσε η φωνή του Ηρακλή. Μια φωνή που είχε πολύ καιρό ν' ακούσει, αφού είχε τσακωθεί μαζί του άσχημα, σχεδόν λίγο πριν τον γάμο τους, σχεδόν την τελευταία στιγμή. "Λίνα, μ' ακούς;", άκουσε και πάλι τη φωνή του να λέει.

Έμεινε εντελώς ακίνητη, σχεδόν χωρίς ν' αναπνέει, χωρίς να ξέρει τι να κάνει...Να κλείσει το τηλέφωνο χωρίς καθυστέρηση, να μείνει εκεί και ν' ακούει τη φωνή του, που εξακολουθούσε να λατρεύει παρ' όλα όσα είχαν συμβεί μεταξύ τους, να της μιλάει χωρίς εκείνη ν΄απαντά, να του μιλήσει κανονικά, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα; Για τρίτη φορά άκουσε τη φωνή του να ρωτάει..."Λίνα, μ' ακούς; Απάντησέ μου, μίλησέ μου σε παρακαλώ, το ξέρω ότι είσαι εκεί, το ξέρω ότι μ΄ακούς.. Μίλησέ μου, πες μου πώς είσαι...Είσαι καλά; Πώς είσαι; ...Λίνα, ξέρω ότι έφταιξα εγώ, ξέρω ότι έκανα λάθος, αλλά δώσε μου την ευκαιρία να επανορθώσω. Σε παρακαλώ. Δώσε μου απλά την ευκαιρία, ή για να ακριβολογώ, δώσε μου τρεις ευκαιρίες και θα καταλάβεις ότι μετάνοιωσα ειλικρινά για ό,τι έγινε. Δεν θέλω να σε χάσω, σε παρακαλώ..."

Ξαφνιασμένη η Λίνα, δεν μπόρεσε να μην ψελλίσει.

"Τρεις ευκαιρίες; Τι εννοείς; ".
Θα σου εξηγήσω μόλις σε δω από κοντά, επειδή πρέπει να σε δω. Και αν ύστερα από αυτό δεν σε πείσω για το ότι άλλαξα και δεν θέλεις να με ξανακούσεις, δεν θέλεις να με ξαναδείς, έχεις τον λόγο μου ότι θα εξαφανιστώ μια και καλή από τη ζωή σου και δεν θα σε ενοχλήσω ποτέ. Ίσως η απορία της για τις τρεις ευκαιρίες, ίσως η επιθυμία της να τον ξαναδεί μια και δεν τον είχε βγάλει ποτέ ούτε από τη σκέψη της, αλλά ούτε και από τη ζωής της, παρ' όλα όσα άφηνε την οικογένειά της και τους φίλους της να πιστεύουν, να ήταν που έκανε τη Λίνα να ψελλίσει αδύναμα, ξέπνοα. "Καλά, καλά, πες μου τι θέλεις και θα δούμε..."

Η ανακούφιση και η αισιοδοξία χρωμάτισαν αμέσως τη φωνή του Ηρακλή που δεν έχασε άλλο χρόνο και φωνάζοντας σχεδόν της είπε..."Θαυμάσια, θαυμάσια, Λίνα. Σ' ευχαριστώ και σου υπόσχομαι ότι δεν θα το μετανοιώσεις. Σε περιμένω λοιπόν αύριο να τα πούμε από κοντά. Μην αλλάξεις γνώμη. Εντάξει; Σε παρακαλώ, θέλω να μου το υποσχεθείς". Επηρεασμένη η Λίνα από την ένταση της φωνής του και τη χαρά του που έφτανε σε αυτήν έστω κιαι μέσα από την τηλεφωνική συσκευή, κούνησε καταφατικά το κεφάλι της, σαν να πίστευε ότι ήταν δίπλα της, για να συνειδητοποιήσει αμέσως την κίνησή της αυτή και να βιαστεί να πει βιαστικά και χαμηλόφωνα πάντα : "Ναι, ναι, εντάξει...Θα τα πούμε από κοντά, δεν θα αλλάξω γνώμη...Πού, πού όμως θα τα πούμε;", ρώτησε ανυπόμονα. Στο γραφείο μου, σύμφωνοι; Πέρνα από την εταιρεία γύρω στις 12.00'. Θα σε περιμένω εκεί. Θα είμαι εκεί. Ακόμη και αν αργήσεις πολύ ή λίγο, δεν έχει σημασία, θα σε περιμένω όσο χρειαστεί, αρκεί να έρθεις. Σύμφωνοι; "

"Εντάξει" απάντησε η Λίνα και έκλεισε το τηλέφωνο με μηχανικές κινήσεις. Τι είχε ακριβώς συμβεί το συνειδητοποιούσε μόλις τώρα. Ύστερα από μήνες απόλυτης σιωπής και έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ τους, σήμερα είχε μιλήσει με τον Ηρακλή και είχαν κιόλας κανονίσει να συναντηθούν την επόμενη ημέρα, σαν να ήταν όλα ακριβώς όπως τα είχανε αφήσει πριν τον τσακωμό τους, πριν την ημέρα εκείνη του χωρισμού. Χωρίς να επιτρέψει άλλο στον εαυτό της να ασχοληθεί με τα παλιά και τα τόσο πολύ δυσάρεστα εκείνα γεγονότα, άρχισε να σκέφτεται την αυριανή ημέρα και ασυνείδητα, η σκέψη ότι θα έβλεπε και πάλι τον Ηρακλή, έφερε ένα αβίαστο χαμόγελο στα χείλη της. Και η συνέχεια ήταν σχεδόν αναμενόμενη. Η σκέψη της στράφηκε αποκλειστικά στο πώς θα την εύρισκε. Ίδια; Αδύνατη; Παχιά; Άσχημη; Ατημέλητη;

Ξαφνικά λες και όλα τα ελαττώματα στον κόσμο μαζεύτηκαν πάνω της, αισθάνθηκε λες και είχε μεγαλώσει χρόνια, είχε αφήσει τον εαυτό της ατημέλητο καιρό, ότι στα μάτια του θα φάνταζε, για πρώτη φορά, άσχημη. Και στη σκέψη αυτή και μόνο, όπως ήταν φυσικό, πανικοβλήθηκε. "Την Ελπίδα, να πάρω την Ελπίδα", σκέφτηκε, την πιο κοντινή και αγαπημένη της φίλη από τα παιδικά της ακόμη χρόνια. Η Ελπίδα θα της έλεγε τι να κάνει για να εμφανιστεί όπως θα έπρεπε στον Ηρακλή, όμορφη, ανανεωμένη, δροσερή, με ρούχα απόλυτα μοντέρνα και άνετα, που θα αναδείκνυαν το σώμα της και θα έδιναν ελευθερία και άνεση σε κάθε της κίνηση. Ό, τι ακριβώς χρειαζόταν για τη συνάντηση αυτή, καθώς ήθελε δικαιολογημένα να είναι πανέμορφη και εντυπωσιακή. Η Ελπίδα θα τη βοηθούσε κατάλληλα σ΄αυτό. Έτσι...

(για τις επιλογές της Ελπίδας, αναφορικά με τα προϊόντα και τα ρούχα που θα αναδείξουν την ομορφιά της Λίνας, αλλά και για τη συνέχεια της ιστορίας αυτής. περάστε αν θέλετε και αύριο πάλι, από "εδώ"). Σας περιμένουμε....