Πολλές φορές, επιλέγω ένα βιβλίο που θέλω να διαβάσω, κάνοντας το εξής.
Το φυλλομετρώ, σταματώ που και που σε κάποια σελίδα, σε κάποιες γραμμές, και αν τα λόγια που περνάνε από το χαρτί στα μάτια μου φτάσουν και στην ψυχή μου -για τους δικούς τους λόγους, κάθε φορά- τότε το βιβλίο και εγώ, για όσο κρατήσει η ιστορία που αναδύεται μέσα από αυτό, γινόμαστε ένα. Και ύστερα, όταν τελειώσει, γίνεται άλλη μια ωραία ανάμνηση που κουβαλώ πάντα μαζί μου....
Έτσι έγινε και με το "Τρέξε στον επόμενο σταθμό", μια ιστορία που ξεκινά με έντονο "χρώμα" αστυνομικής ιστορίας.
Και να, ορισμένα μόνο από τα λόγια που με κέρδισαν σε αυτό:
"...Και όλοι με κοιτούν, μα κανείς δε με βλέπει.
Και όλοι με γνωρίζουν, αλλά ούτε ένας δεν υποπτεύεται.
Και όλοι είναι εδώ, κι όμως βρίσκονται τόσο μακριά...
Τι παράξενο πλάσμα ο άνθρωπος...Ψάχνει κοχύλια στην άμμο ανακατεύοντάς την, αναζητώντας αυτό που η φαντασία του πλάθει και προσπερνώντας όσα το βλέμμα του ανταμώνει. Προσπαθεί να ανακαλύψει τα κρυμμένα μυστικά αναλώνοντας τη σκέψη του σε χίλιες δυο υποθέσεις, δημιουργώντας σενάρια, πλέκοντας μύθους, υποτιμώντας όσα μπροστά του στέκονται αυτόπτες μάρτυρες έτοιμοι να τον λυτρώσουν από του νου του το παίδεμα...."
(απόσπασμα από το βιβλίο "Τρέξε στον επόμενο σταθμό" της Βασιλικής Λεβεντάκη, Εκδόσεις Λιβάνη. σελ. 106).
Άν το έχετε διαβάσει ή το διαβάζετε τώρα, θα χαρώ να μάθω τη γνώμη σας στο eirinikan25@gmail.com ή το cosmeticsdeluxblogspot@gmail.com
Σας περιμένω...
.jpg)
.jpg)
