Ο ΜΙΚΡΟΣ GUY (MY LITTLE GUY)

Ο ΜΙΚΡΟΣ Guy (The little guy)

Τις προάλλες, οδηγούσα σε μια –κατά τα άλλα- συνηθισμένη διαδρομή. Άν και με διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου και τα μάτια μου στραμμένα στην αυξημένη κίνηση της ώρας, «έπιασα» μια μικροσκοπική φιγούρα να κινείται κατά μήκος του δρόμου.  Ήταν ένα μικρό, μα πολύ μικρό σκυλάκι!

Χωρίς να είμαι σίγουρη γιατί,  τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή μου και, σαν συνεργός μου «από μηχανής», το κόκκινο φανάρι που άναψε σχεδόν την ίδια εκείνη στιγμή με βοήθησε να το παρακολουθήσω για λίγο. Πρώτον επειδή ήταν πολύ μικρός. αντιμέτωπος με έναν καιρό κρύο,  δυσβάστακτο για εκείνον, και δεύτερον επειδή πρόλαβα να δω την προσπάθειά του να ενταχθεί σε μια ομάδα μεγαλόσωμων σκύλων  που «έκοβαν» βόλτες αμέριμνοι: απέλπιδα! Εκδιώχθηκε κακήν-κακώς και μόλις που πρόλαβε να αποφύγει κάποιο αυτοκίνητο που ερχόταν από την άλλη κατεύθυνση.

Αυτό ήταν!
Δεν ξέρω αν και ποιος κύβος ερρίφθη, αλλά η απόφασή μου ήταν άμεση και τελεσίδικη: δεν θα τον άφηνα στην τύχη του, μια και –προς το τότε παρόν- περισσότερο κακοτυχία έμοιαζε.

Ούτε και εγώ ξέρω πώς, βρήκα χώρο να παρκάρω και χωρίς άσκοπες χρονοτριβές, κινήθηκα τρέχοντας προς την κατεύθυνση που τον είδα να παίρνει. Σε λίγο, η μικρή του φιγούρα διαγράφηκε από μακριά, χωρίς να διστάσω στιγμή του σφύριξα απανωτά, εκείνος  γύρισε το κεφαλάκι του και, δεν ξέρω τι είδε από την απόσταση που βρισκόταν, αλλά το «έλα, αγόρι μου!» μάλλον τού ακούστηκε -γνώριμο, οικείο, φιλικό-  με αποτέλεσμα να έρθει προς εμένα. Τον σήκωσα και τον έκλεισα στην αγκαλιά μου, μόλις που πρόλαβα να δω το θλιμμένο βλέμμα του πριν κρύψει το κεφαλάκι του μέσα στο μπουφάν μου και από τότε είμαστε μαζί.

Τον ονόμασα Guy, επειδή έψαχνα ένα όνομα «μικρό» σαν και εκείνον και επειδή, μέσα στις λίγες ημέρες που κάνουμε παρέα, ανακάλυψα ότι το «λέει η ψυχούλα του»! Τώρα πια, έστω και αν πρώτα φροντίζει να έρθει πολύ κοντά μου, βρυχάται στα μεγαλύτερα σκυλιά που –παραξενεμένα- ψάχνουν να βρουν από πού έρχεται «ο περίεργος» εκείνος ήχος!

Αλλά αν αναρωτιέστε τι απέγινε με την θλίψη του, θα σας πω ότι αυτή παραμένει δυστυχώς ακόμα στα ματάκια του, σαν να ψάχνει τους δικούς του, που ο ίδιος δεν ξεχνά. Πιστεύω ότι ο “Guy” σε κάποιον ανήκε πριν από εμένα, σε κάποιο σπίτι τον φιλοξενούσαν πριν από το δικό μου. Δεν γνωρίζω όμως αν τον χάσανε ή αν τον πέταξαν, κυριολεκτικά άκαρδα και  χωρίς ντροπή, στον δρόμο, …άν τους κούρασε ή αν τον βαρέθηκαν… Θέλω να πιστεύω ότι τον ψάχνουν…

Προσωπικά, πήγα να ελέγξω αν έχει «τσιπάκι»…δεν έχει! Έψαξα όλες τις αφίσες που βρήκα σχετικά τοιχοκολλημένες, έκανα και άλλες προσπάθειες και θα συνεχίσω να κάνω ό,τι μπορώ μήπως και βρω «τα αφεντικά του».  Και όσο και αν θα μου λείψει, μια και τον λατρεύω ήδη, εύχομαι από καρδιάς να σμίξει ο μικρούλης μου με εκείνους που αναζητά. Πάντα δε, θα του οφείλω ένα μάθημα: δεν πρέπει να ξεχνάμε εκείνους που αγαπάμε και πρέπει να τους συγχωρούμε, ακόμη και αν μας πονούν! Όπως κάνει ο «little Guy”, που αποδεικνύεται πολύ πιο «μεγάλος» από πολλούς άλλους.

Εμπνευσμένη λοιπόν από εκείνον, εκ μέρους του, σας παρακαλώ κάτι: ας δείχνουμε, καθημερινά και άκοπα, περισσότερη φροντίδα  σε εκείνους που αγαπούμε… άς μην τους χάσουμε,  άς μην χαθούμε μεταξύ μας! Τον ευχαριστώ!

pets, care for the pets, little guy